Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego umowna klauzula waloryzacyjna nie jest objęta wyłączeniem zawartym w art. 385¹ § 1 zdanie drugie k.c. Klauzula taka nie określa bowiem bezpośrednio świadczenia głównego, a wprowadza jedynie umowny reżim jego podwyższenia. W tej sytuacji należy stwierdzić, że postanowienia bankowego wzorca umownego, zawierającego uprawnienie banku do przeliczania sumy wykorzystanego przez kredytobiorcę kredytu do waluty obcej (klauzula tzw. spreadu walutowego), nie dotyczą głównych świadczeń stron w rozumieniu art. 385¹ § 1 zdanie drugie k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r. I CSK 1049/14).

Jednocześnie należy podkreślić, iż zastosowanie art. 385¹ k.c. do klauzuli waloryzacyjnej / indeksacyjnej wywołuje lukę regulacji stosunku wynikającego z umowy, która nie podlega uzupełnieniu przez żaden przepis dyspozytywny, gdyż takowy nie istnieje.

Brak jest podstaw do zastępowania klauzul, które zostały uznane za niedozwolone, przez rekonstruowanie domniemanej woli stron w tym zakresie, w szczególności w drodze tzw. uzupełniającej wykładni oświadczeń woli stron.

Nie jest dopuszczalne takie zmodyfikowanie przez sąd treści klauzuli uznanej za sprzeczną z kryteriami ort. 3 ust. 1 dyrektywy, tj. przepisu, który do polskiego porządku prawnego został implementowany w art. 385¹ § 1 k.c. aby ukształtować ją ostatecznie jako klauzulę dopuszczalną. Sąd nie może modelować klauzuli, pozbawiając ją cech niedopuszczalnych, dążąc jednak do zachowania jej istoty. Zakaz ten wyprowadza się z art. 5 zd. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s.29).